Bizar….

Na CTS en Gateway en een veel te dure Corona (Luud), Sangria (ik) en Lemon Soda (Sacha) gaan we naar de Haging Gardens.

Lees even de volgende tekst uit de Totter.

De Parsen vormen de rijkste minderheid van de stad. 100.000 in India waarvan 65.000 in Mumbai. Onder anderen de Tata familie is Pars. Van oorsprong afkomstig uit Perzië (Iran), maar gevlucht voor de Moslims inde 7^e eeuw. Naast de Hanging Gardens staan de Vijf Torens van de Stilte. De Parsen leggen hier de lichamen van de overledenen, gewassen in runderurine, ten prooi aan gieren. Zo zullen ze aarde, noch vuur bezoedelen. Niemand mag dit angstwekkende oord betreden. Alleen lijkdragers mogen de torens betreden. Het wordt voor de Parsen steeds moeilijker om hun rituelen te handhaven omdat het aantal gieren de laatste decennia dramatisch is afgenomen. Om deze reden hebben ze meer en meer zonnepanelen geïnstalleerd.

Spannend verhaal. We besluiten toch links af de muur af te lopen om te zien of we iets angstwekkends kunnen ontdekken. Niks. Alleen een eindeloos hoge muur met daarachter bomen en woud. We komen een netjes uitziende dame tegen die met haar hond loopt te wandelen. In onberispelijk Engels vraagt ze ons of ze kan helpen. We leggen uit dat we “stiekem” aan het gluren zijn naar de Vijf Torens van de Stilte. Ze beaamt dat deze hier inderdaad zijn, dat wij daar niet naar binnen mogen en dat zij dat wel mag. Een Pars. Vriendelijk.

Uiteindelijk een dodenrit terug naar het hotel (vanwege de smog) en een fruitschotel gegeten. Proestend, roggelend en niezend in slaap gevallen.

Bijzonder…

Donderdag 1 maart. Dabbawallahs. Om 11:30 komen per trein duizenden bakjes, zakjes, tasjes en blikken met voedsel aan. Thuis klaargemaakt door moeder de vrouw omdat de in Mumbai werkende ambtenaren en kantoormedewerkers alleen voedsel mogen eten dat door leden van hun eigen kaste is bereid. De etenswaar wordt op Chruch Gate Station ontvangen door de Dabbawallahs en vervolgens over heel Mumbai verdeeld. In de avond wordt alles weer opgehaald en terugbezorgd. Het percentage foute bezorgingen schijnt kleiner dan 0,1 % te zijn. Imposant.

De grootste wasplaats in Azië

De wasplaats. Dhobi Ghat. Hier verzorgen 5.000 Indiërs de dagelijkse was van Mumbai. Iedere wasser huurt zijn eigen wasplek voor 300 Rupee per maand van de overheid. Hij sluit contracten of met personen, bedrijven of andere instellingen. Door middel van etiketjes of kleine aantekeningen op de kledingstukken komt alles weer bij de eigenaar terecht. Een wasser verdient gemiddeld zo’n 80 Rupee (€ 1,20) per dag. Ook weer imposant.

Morgen, laatste dag ….shoppen en naar huis.

India, ik heb het al een keer geschreven ‘dat je het moet beleven’. Er iets over vertellen kan, foto’s maken leuk, soms loop ik na het maken van een foto even terug om het moment goed in mij op te nemen. Het is te veel, zeker voor maar 3 weken..Het zijn te lange afstanden. De Tjamahal hoef ik niet te zien, wij hebben het echte India gezien, gevoeld en geproefd.

Een ervaring rijker maar zeker geen illusie armer.

Dit doet mij denken aan een voorval ergens aan het begin van deze reis, een mooi moment aan een plaatsje langs de westkust . Wij waren een beetje aan het slenteren langs het strand en onderweg naar ons hotel probeerde Luud en ik een opname te maken van 3 palmbomen in het donker met daar tussen in een liggende maan en twee grote sterren. De foto’s werden een flop. De vader van een jong gezin uit India probeerde uit alle macht met zijn cameraatje ook van dit mooie tafereel een foto te maken, waarop wij antwoorden: ‘Lukt niet te veel ruis its to dark!

Toch probeerde de man een foto te maken.

Wij liepen door, ik keek even achter om en zag dat de man hoofdschuddend de foto liet zien aan zijn jonge gezinnetje…Ik draaide mij om liep terug en zei : ‘Sorry sir’, hij keek op en ik zei :” keep it in your mind and bring it on home”Hij maakte het Namaste gebaar met gevouwen handen en beaamde met een diepe buiging Yes, thanks! miss en ik slenterde terug naar de mannen.

India, I will keep it in mind and bring it home.