Mombai! ..en betast worden in de trein

O heerlijk in een uurtje vliegen naar Mombai is toch wel lekker i.p.v. 16 uur in een bus…

Tijdens het vliegen zien wij een dikke smog laag aan de horizon en tijdens het dalen om te gaan landen zien wij Mombai liggen aan een baai langs de kustlijn. Het is net New York, mega hoge witte wolkenkrabbers rijzen uit zee omhoog.

Aangekomen in ons 3 persoonshotelkamer droppen wij onze spullen nemen een taxi en rijden naar de kust heerlijk even uitwaaien en een biertje pikken op een terrasje. Ho maar …wat ga je als Indiër doen op dinsdag als het een mooie zonnige dag is, natuurlijk naar het strand!

Massaal met zijn allen….zwart van de mensen Ik heb nog nooit zo veel mensen langs een kuststrook zien staan.

In onze reisgids de “trotter’ stond geschreven dat het zeer onverstandig is om zelfs alleen maar je grote teen in zee te steken daar deze vreselijk vervuild is de hele baai van Bombay loost hier alles wat maar te lozen is en dat zie je ook. Het zeewater is aardig bruin getint.

De uitstoot in Bombay is een ramp, wat een verkeer 5 baans wegen door de stad waar men er gewoon 7 van maakt en overstekende mensen tussendoor. Tuktuk’s mogen in het centrum niet meer rijden wegens de uitstoot die zij produceren.

Inmiddels is het hoesten van ons nog erger geworden en wij eten steeds minder.Zelfs bij de Mac. Krijgen wij een kleine maal niet op. Is het de warmte, omdat wij veel drinken of komt het door de constante metaalachtige smaak die ik in mijn mond heb als wij ons in het verkeer begeven?

Nu moet ik mijn Ventolin (inhaler) delen met 2 mannen en lurken om de beurt aan het apparaatje.

Het lijkt iets te helpen…

Betast worden in de trein.

Sacha en ik zijn een ochtend alleen omdat Luud een zakelijke afspraak heeft. Lekker hoor, een keurig niet gestreken overhemd en een duo panotti afrits broek : ‘Kan het zo’…tuurlijk!!

Sacha en ik nemen de trein om naar het Victoria Centraal station de reizen gebouwd door de Engelsen, het moet een prachtig bouwcomplex zijn.

Aangezien wij met ons hotel net buiten het centrum van Mombai zitten nemen wij een tuktuk naar het station.

Het is spits uur (zoals elk moment van de dag hier) maar nu is het menens en moet je duwen, wrikken vechten en stompen om in de trein te komen. Stevig houden wij onze handen vast bang om elkaar kwijt te raken. En plop!Als een kurk schieten wij naar binnen en staan wij mannetje aan mannetje in de trein die meteen vertrekt. De deuren blijven open omdat men zelfs buiten de trein hangt. Brrrr. ben ik even blij dat wij in het midden staan. Wij staan zo dicht tegen aan elkaar geplakt dat ik zelfs mijn hoofd en armen niet kan bewegen en de rit zou 45 minuten duren. Jee, alleen maar mannen, waar zijn alle vrouwen gebleven? Alleen mijn vingers kan ik bewegen …en dus de rest van de passagiers ook … Dat heb ik geweten. Overal waar je maar betast kan worden werd ik betast.En geloof me dan kan je toch meer bewegen dan je denkt. Ik draaide mij abrupt om en gaf hier en daar een zwiep weg met mijn rugzak waar alleen mijn reislaptopje en camera zat.

Bij het uitstappen liep ik langs de wagons van de trein en las aan de buitenkant van de trein op een van de coupés

Only for woman

Hart verschurend

Op het moment dat wij de trein uitstapte belde Luud om te vragen waar wij waren.

Hij was al klaar en spraken af bij de uitgang van het voormalig Victoria Centraal Station. Inderdaad een prachtig gebouwd station, een stad op zich, de bouwstijl zit tussen een kasteel, kerk en paleis in.

Een taxi genomen en naar de kust gereden en voor het duurste Hotel van India gestaan Het ‘Tajmahal” hotel

Met voor het hotel in de baai de jachten van de allerrijkste mensen van India en dikke auto’s voor de deur Wat een contrast hier van rijk en arm

Inmiddels wat proberen te eten en in een taxi getapt om naar het hotel te gaan

Deze rit duurde ruim een uur en zaten in de spits….geen airco taxi, alle ramen open …optrekken en stilstaan bussen voor je met zwarte walmen ….

Moeders tussen de auto’s door met baby’s op hun arm steken hun magere zwarte handen naar binnen vragen op een paar roepies.

Naast ons op 10 cm afstand staat een dikke witte B.M.W. en zie ik alleen een klein zwart handje omhoog komen het kindje komt niet eens met het hoofdje bij het raam en tikt zachtjes tegen de ruit. Het wijst met het knuistje naar zijn of haar mond en vraagt om eten. Het autoraampje gaat langzaam open en er wordt een paar roepie naar buiten geschoven, snel gaat de ruit weer dicht. Het kindje is niet ouder dan 4 jaar en loopt alleen tussen de 4 rijen dikke file auto’s.

Naast mij op de stoep staat een wat ouder meisje sterk vermagerd, ze kijkt mij aan met een wezenloze holle blik ik zie haar moeilijk adem halen te moe en te ziek om te bedelen. Ze draait zich om en gaat zitten…

Baby op de stoep alleen tussen het hoge vuil nog geen jaar oud ernstig vervuilt spelend met een oude open gebarsten kokosnoot met alleen een lendendoekje om kuchend met lange snottebellen. Geen moeder in de buurt en wordt later op sleeptouw genomen zitten op de heup van waarschijnlijk het broertje.

niet ouder dan 5 jaar.

Wij hebben er nog even over nagedacht om met een tour door de sloppenwijken van Mombai te gaan maar hebben besloten dit niet te doen.